Autor: przeciek

Sobota, godzina 16.10. Drobny poślizg zawsze musi być wliczony w każde przedsięwzięcie. Na sale dawnego kina w Karczewie zaczynają wchodzić harcerze, zuchy i wszyscy zaproszeni goście. Gaśnie światło, publiczność czeka w napięciu…


Nagle, nie wiadomo skąd rozlega się echo rozmowy jakichś dwóch niezwykłych stworzeń. Po chwili rozsuwa się kurtyna i oczom zgromadzonych ukazuje się napis „Wampiriada” a dwa urocze wampiry-konferansjerzy: Henryka (na co dzień Magda Firląg) i Zdzisław (szerzej znany jako Łukasz Kostrzewa) schodzą po drabinie na scenę. Festiwal piosenki „Wampiriada” zostaje otwarty.

Publiczność oczekuje na występ pierwszego zespołu. Jednak co się dzieje? Na scenie, wśród scenografii tworzącej ruiny zamku, Henryka usiłuje przypomnieć sobie słynny fragment „Hamleta” W. Szekspira… Zdesperowany Zdzisław ściąga niefortunną aktorkę ze sceny mówiąc, że „prezes zdecydował, że teraz wystąpi 33 ODHS”. Tak się też dzieje. Jako następny wykonawca pojawia się 126 DH i 7 ODH. Swoje umiejętności (oczywiście nie licząc niezastąpionego Zdzisława i Henryki) prezentuje także 65 GZ „Mali Globtroterzy”, 11 DH „Bezdroże”, zespół „Polarynki” z Domu Dziecka w Michalinie oraz połączone siły dwóch próbnych drużyn – działających przy szkołach podstawowych nr 1 i nr 6.

Pomiędzy występami publiczność miała okazję wspólnie się pobawić i rozruszać podczas wspólnych harcerskich zabaw. W ten sposób, wśród śmiechu, śpiewu i muzyki, upłynęła konkursowa część festiwalu. Jury odleciało na naradę, nastąpiło 10 minut przerwy.

Drugą część imprezy stanowił występ gwiazdy wieczoru, zespołu Szczyt Możliwości. Łukasz Kostrzewa, Piotrek Kostrzewa i Maciek Siarkiewicz zaprezentowali znane utwory zespołu Stare Dobre Małżeństwo oraz swoje własne kompozycje. Wzruszona publiczność razem z nimi śpiewała o bieszczadzkich aniołach, które skrzydła, nawet przy dobrej pogodzie, noszą w plecaku.

Szczyt Możliwości, żegnany owacjami, opuścił scenę. Jego miejsce zajął naczelny czarownik hufca Otwock, komendant Tomasz Grodzki, tego dnia pełniący funkcję przewodniczącego jury. Pierwsze miejsce i główną nagrodę – gitarę, ufundowaną przez redakcję Tygodnika Otwockiego otrzymały Polarynki. Druga nagroda trafiła do próbnych drużyn a trzecie miejsce zajęły zuchy z gromady „Mali Globtroterzy”. Ponadto redakcja Samorządowa Inicjatywa Młodych przyznała nagrody specjalne Maćkowi Łabudzkiemu, obu próbnym drużynom i Tomkowi Kuczyńskiemu, za to, że „był na festiwalu”. Każdy zespól otrzymał pamiątkowy dyplom i nagrodę dodatkową w postaci płyty kompaktowej.

Festiwal nie miałby z całą pewnością tak niezwykłej, pełnej radości atmosfery, gdyby nie dekoracja. Jej tło stanowił „witraż” z bibuły z zamkiem, wilkiem na skale, Babą Jagą na miotle i żółtymi ślepiami, spoglądającymi w głąb sali – czyli tym wszystkim, co kojarzy nam się z atmosferą grozy. Jedyne oświetlenie sali pochodziło ze świeczek, masek z dyni i podświetlenia „witraża”. Jeśli dodać do tego ruiny zamku – mamy kompletny obraz wyglądu sceny. Jednak pomimo tego posępnego z pozoru wystroju nikt się nie bał. Za to wszyscy poczuli się choć trochę „magicznie”. Nie byłoby tego efektu, gdyby nie nieoceniona Gosia Sawa, nasz naczelny scenograf, której udało się połączyć liczne szkice pomysłów w jedną całość.

Chciałabym podziękować wszystkim tym, którzy przyczynili się do zorganizowania festiwalu: sponsorom – firmie Morand, redakcji Tygodnika Otwockiego, Samorządowej Inicjatywie Młodych, sklepowi muzycznemu Otwrock i Komendzie Hufca. Szczególne wyrazy wdzięczności kieruję do Asi Kołodziejek, Kasi Kołodziejczyk, Łukasza Kostrzewy, Piotrka Kostrzewy, Magdy Firląg, Diany Mierzejewskiej, Maćka Siarkiewicza, Sylwii Żabickiej, Sylwii Woś Michała Dymkowskiego, Maćka Dymkowskiego, pana Krzysztofa Krzeszewskiego, Tomka Lubasa i oczywiście pani Ryszardy Falkowskiej.

Ewa

Bractwo Kamykowe znów do pracy jest gotowe – takim powitaniem zaczęło się pierwsze po wakacjach hufcowe spotkanie „zuchowców”.

Wszyscy byli jednomyślni, że zbiórki trzeba kontynuować. Zeszłoroczna praca Bractwa przyniosła efekty. Powstały dwie gromady zuchowe, i możliwe że wkrótce ujawni się trzecia. Bractwo Kamykowe jest niedużym liczbowo zespołem, ale jego potencjał i możliwości (oby tylko nie zapeszyć) są nie do opisania. Poza możliwościami ofiaruje wzajemną pomoc, wspieranie się w trudnych chwilach, inspiruje do działania, wspólnych planów, pomysłów na zbiórki. Takie są właśnie kamyki – przez nazwę, bliskie nazwisku najwspanialszego Wodza Zuchów – Aleksandra Kamińskiego, przez działanie – wytrzymałe, twarde w postanowieniach, szlachetne, potrafiące wyzwolić lawinę dobroci, radości i fajnych pomysłów. Bractwo Kamykowe to jeszcze nie namiestnictwo zuchowe, ale może zalążek, który stanie się już nie kamykiem, ale kamieniem milowym w rozwoju ruchu zuchowego w Otwocku

12 listopada br. odbyła się kolejna zbiórka Bractwa Kamykowego z udziałem pani psycholog Agaty Danowskiej. Pani Agata opisała cechy psychiczne dziecka w wieku zuchowym, czyli w wieku 7-11 lat, poradziła jak powinien zachowywać się drużynowy w niektórych trudnych sytuacjach na zbiórkach i powiedziała na co szczególnie zwracać uwagę, by osiągnąć powodzenie wychowawcze. Wnioski pani psycholog zbiegły się z doświadczeniami drużynowych, pochodzącymi ze zbiórek, czy kolonii zuchowej oraz potwierdziły trafność postępowania wobec dzieci w wielu przykładowo podawanych sytuacjach. Ciekawym podsumowaniem spotkania było przekazanie uczestnikom zbiórki informacji pt. ”Czym żyją twoje dzieci?” Przepisaliśmy dla Was druhno i druhu te 18 niezwykle ważnych linijek, abyście byli świadomi czym żyją wasze harcerskie dzieci. Musi to wiedzieć każdy drużynowy, że o rodzicach nie wspomnę. Dlatego bezwzględnie warto to przeczytać!

Dzieci wciąż krytykowane uczą się potępiać.

Dzieci wychowywane w atmosferze wrogości uczą się walczyć.

Dzieci wzrastające w strachu uczą się bać.

Dzieci, które spotykają się wciąż z politowaniem, uczą się użalać nad sobą .

Dzieci ciągle ośmieszane uczą się nieśmiałości.

Dzieci wzrastające pośród zazdrości uczą się, czym jest zawiść.

Dzieci bezustannie zawstydzane uczą się poczucia winy.

Dzieci otoczone tolerancją uczą się cierpliwości.

Dzieci otrzymujące dość zachęty uczą się śmiałości.

Dzieci, którym się nie szczędzi pochwał, uczą się uznawać wartość.

Dzieci w pełni aprobowane uczą się lubić samych siebie

Dzieci akceptowane uczą się odnajdywać w świecie miłość.

Dzieci, które często słyszą słowa uznania, uczą się stawiać sobie cele.

Dzieci wzrastające w atmosferze wspólnoty uczą się hojności.

Dzieci otaczane rzetelnością i uczciwością uczą się, czym jest prawda i sprawiedliwość.

Dzieci wychowane w poczuciu bezpieczeństwa uczą się ufać sobie i innym.

Dzieci dorastające w klimacie przyjaźni uczą się, jak wspaniale jest żyć.

Dzieci otoczone łagodnością uczą się spokoju ducha.

Ula Bugaj

Kiedy po raz pierwszy padło hasło „PALMIRY 2001” oczywiście byłem nastawiony bardzo pozytywnie.

Mam duży sentyment do tego rajdu. Był to mój pierwszy harcerski wyjazd i jak dotąd ani razu z niego nie zrezygnowałem. Nie miałem zamiaru i tym razem. Jednak dużo rzeczy mnie do tego skłaniało.

Po pierwsze okazało się, że Palmiry zostały skrócone do dwóch dni, po drugie prawie żadna drużyna z naszego hufca nie zdecydowała się pojechać oprócz oczywiście nas (połączonych sił 7 i 126) i 33 ODHS. Przykre to było zwłaszcza, że pozostały w pamięci zeszłe lata, w których to cały hufiec spotykał się wieczorem w jednej szkole i były okazje do wspólnych rozmów, śpiewów itp. Ale cóż pomimo to i tak bardzo cieszyłem się na wyjazd. Na początku było całkiem miło. Wędrówka w nocy, kominek w zupełnym mrozie, nocleg w stodole na sianie.

Następnego dnia w bardzo dobrych nastrojach wyruszyliśmy w drogę i to właśnie jest najlepsze w Palmirach. Długa wędrówka bez żadnych punktów kontrolnych i zadań do wykonania z możliwością długich i ciekawych rozmów. Jednak kiedy doszliśmy na miejsce spotkał nas wielki zawód. Na polanie absolutnie nic się nie działo, nie licząc zespołu metalowego (śpiewającego znane piosenki harcerskie na własne melodie) i ich wiernej grupki fanów (kilka osób skaczących pod sceną i machający swoimi bujnymi fryzurami), nawet znaczków brakowało dla osób którzy wcześniej ich nie zamawiali. Tak więc organizacja rajdu pozostawia bardzo wiele do życzenia, a właściwie z roku na rok jest coraz gorzej i nic dziwnego, że coraz mniej osób decyduje się na udział w nim. Nie pamiętam jak długo tam siedzieliśmy, ale chyba całkiem sporo, bo wcześnie przyszliśmy. Później jeszcze tylko krótki spacer po cmentarzu, apel poległych i mogliśmy wracać domu. W pociągu było bardzo wesoło więc mimo wszystko rozstaliśmy się w bardzo dobrych nastrojach.

SIAREK

Rajd odbędzie się bez względu na pogodę (no chyba, że będzie świecić słońce), w okolicach Sandomierza w dniach 9-11 XI 2001r. Start: parking pod kościołem św. Katarzyny i Stanisława Biskupa, w Kleczanowie k. Opatowa. Zakończenie:…??? – a kto to wie!!! (może f niedzielę, a może na Księżycu)”

Tak brzmiały pierwsze linijki tekstu na ulotce informacyjnej IV Ogólnopolskiego Rajdu Harcerskiego KAMYK organizowanego przez harcerzy z Ostrowca Świętokrzyskiego. Jeżeli chodzi o ogół, to stało się dokładnie tak jak napisano. Nasz przypadek, czyli michalińskiej 5 D.H. „LEŚNI”, był trochę bardziej skomplikowany. Ale po kolei.
Pomysł tegorocznego wyjazdu urodził się 380-parę dni wcześniej, kiedy to byliśmy na III Rajdzie KAMYK. Rajd ten w odróżnieniu od innych nie ma stałej trasy. Zawsze jednak jest w świętokrzyskim. Warunkiem przyjęcia w poczet rajdowiczów – poza uiszczeniem stosownej opłaty itd. – jest wykonanie 3 zadań przedrajdowych (teraz 3; rok temu było 10 z 20!!!), czyli napisanie piosenki kamykowej, wykonanie plakatu na kampanię „Rzuć palenie – Zbieraj kamienie” oraz napisanie opowiadania pt.: „Królewna Ścieżka i siedmiu kamieniarzy na biegunie południowym”.

Niewyspani, ale w pełni przygotowani na tę imprezę turystyczną „ochoczo” stawiliśmy się w piątek na stacji o 5.30 [Zieeeeew]. W Warszawie przesiedliśmy się w pociąg pospieszny do Ostrowca, a stamtąd o umówionej godzinie mieliśmy być odebrani przez Zaprzyjaźnionych Organizatorów. Ale w życiu tak niestety czasem bywa, że nie wszystko dzieje się tak jak byśmy tego chcieli. Ha! Stało się! Kiedy siedzieliśmy już w pociągu, pan konduktor poinformował nas, że ów wehikuł nie dość, że nie zatrzymuje się w Ostrowcu, to w ogóle przez niego nie jedzie! [Dopiero później jeden z pasażerów wytłumaczył nam, że to dlatego, że powódź uszkodziła pewien odcinek trasy kolejowej]. W tym momencie w naszych głowach zaczęły rodzić się wysublimowane epitety pod adresem pani z informacji kolejowej, jak również wydawców sieciowego rozkładu jazdy PKP. Wyszło na to, że nie zdążymy na umówioną porę. No to, co? Dzwonimy! (nie ma to jak drużynowy i przyboczny z „komórką”) Ha! Kolejna katastrofa! „Nie wzięliśmy numeru!” Koniec końców, stosując wszystkie wpadające nam do głowy opcje, dodzwoniliśmy i umówiliśmy się. Później niezależnie od nas zaszły kolejne zmiany w planach podróży i znów przez długi czas nie mogliśmy się dodzwonić.
Uporawszy się wreszcie z problemami (tele)komunikacyjnymi, spotkawszy naszych „odbieraczy” i mając już ze dwie godziny „obsuwy” względem reszty, radośnie uznaliśmy rajd za rozpoczęty. „Ogór” Zaprzyjaźnionych dowiózł nas na pierwszy punkt trasy skąd już na własnych nogach podążyliśmy dalej.

Maszerowaliśmy jeszcze długo po zmroku, upewniając się w mijanych gospodarstwach „Czy do Sandomierza, panie, to w dobrą mańkę idziem?” W dobrą. Obydwie noce spędziliśmy w internacie przy Zespole Szkół Spożywczych w Sandomierzu.
Sobota upłynęła nam na zwiedzaniu Sandomierza. Ale nie tak zwyczajnie! Najpierw odwiedziliśmy Muzeum Jana Długosza. A już godzinę później… Na rynku robiliśmy tort, z Wieży Opatowskiej wypatrywaliśmy św. Mikołaja, który nie dość, że utknął nad Wisłą, to na dodatek popsuły mu się sanie i trzeba było mu je popchnąć. Na Zamku Królewskim, który na chwilę stał się sceną teatru amatorskiego, przedstawialiśmy sztukę pt.” Bitwa pod Grunwaldem inaczej” – punkt pod nadzorem dh. Jagiełły – dzień wcześniej zobowiązano nas do zorganizowania Dwóch Nagich Mieci. Hm… no było jeszcze kilka mniej lub bardziej harcerskich zadań, którym dzielnie stawialiśmy czoła. Na koniec gry każdemu wręczono kisiel. Była do tego „dorobiona ideologia”, ale już nie będę wnikać w detale. Dobry był w każdym razie.
Wieczory i noce upłynęły nam na kominkowaniu, śpiewaniu, popijaniu herbaty, rozwiązywaniu zadań praktyczno – techniczno – artystyczno – logicznych (trzeba było wytężyć obudzone specjalnie w tym celu o godzinie 2.00 mózgownice) oraz na festiwalowaniu, gdzie prezentowaliśmy zadania przedrajdowe. Wszystko co robiliśmy jako patrol, czyli kilkuosobowa grupa działająca jako zespół, było punktowane. Potem punkcik do punkcika i mając w załodze najmłodszych na rajdzie, ale dzielnych harcerzy, przegoniliśmy w punktacji nawet studentów z Krakowa.

W niedzielę rano na apelu końcowym uważnie nasłuchiwaliśmy kolejnych miejsc, jakie zajmowały patrole. Nie spodziewaliśmy się naszego w wyczytywanej pierwszej piątce i pojawiła się myśl, że pewnie jako patrol z dość małą średnią wieku zostaniemy po prostu wyróżnieni. No nie powiem, żebyśmy nie byli zaskoczeni. Na piętnaście patroli my, czyli patrol „Leśni” zajęliśmy pierwsze miejsce!!!!!!!! Wygrana była naprawdę duża. Było to (a raczej jest i stoi w naszej harcówce) wykonane z granitu 15 kilogramowe trofeum. Nagrodzono nas jeszcze kilkoma innymi drobiazgami, ale nie ładnie się chwalić. Do tych wszystkich przyjemności doszła jeszcze plakietka rajdowa do przyszycia na mundurze. A jak ktoś miał zbędne 3,50 mógł je przeznaczyć na zrobienie sobie koszulki pamiątkowej. Zanosiło się swoją koszulkę, a specjaliści malowali na niej farbą do tkanin logo tegorocznego rajdu – lilijka na tle muru + napis Kamyk 2001. Bardzo fajny pomysł, swoją drogą.
Tak właśnie w krótkich, żołnierskich słowach można by opisać ten wypad. Nie wiem jak inni, ale autor tego artykułu planuje za ponad 350 dni znów pojechać w tamte strony.

Staszek

„(…) Posłuchajcie zatem, szlachetni panowie, co wydarzyło się tydzień temu nie opodal miasta wolnego, zwanego Hołopolem. Otóż świtem bladym, ledwie, co słonko wschodzące zaróżowiło wiszące nad łąkami całuny mgieł…
(…) Krótko, bez metafor. Na pastwiska pod Hołopolem przyleciał smok.
(…) Opowiadaj. Duży był?
– Ze trzy końskie długości. W kłębie nie wyższy niż koń, ale dużo grubszy. Szary jak piach.
– Znaczy się, zielony.
– Tak. Przyleciał niespodziewanie, wpadł prosto w stado owiec, rozgonił pasterzy, utłukł z tuzin zwierząt, cztery zeżarł i odleciał.”



W ten sposób się o mnie dowiedzieli.

Uradzili, że podzielą się na trzy grupy i ruszą, aby mnie zabić. Brrr. Pierwszej szajce przewodził niejaki Boholt (wyglądał prawie jak Maciek Dymkowski) rębacz, zasłużenie cieszący się opinią rzeźnika. W kolejnej grupie hersztem był Yarpen Zigrin krasnolud, którego rysy twarzy przywodziły na myśl Piotrka Zadrożnego. I w końcu prosty w myśleniu aczkolwiek skuteczny w działaniu szewc Kozojed, do złudzenia przypominający Anię Pietrucik.

Niedoczekanie wasze – pomyślałem tak łatwo mnie nie dostaniecie!

Ruszyli. Boholt z kompanią od razu pociągnął w knieje. Zadaniem, które miało ich wewnętrznie przygotować do spotkania ze mną, było wykonanie dobrego uczynku. Co zrobili? Nie, lepiej o tym nie pisać. W tym czasie ludzie Yarpena szukali kramu warzywnego z kapeluszem w herbie, w którym to żona kramarza miała coś wiedzieć o smokach. No i zdradziła im, jaki jest mój przysmak i podarowała im go oczywiście nie uczyniła tego za darmo balladę najpierw usłyszeć chciała.

Kozojed też by rad wyruszył, ale troszkę mu się pokomplikowało i długo w ziemi ryć musiał, zanim klucz odnalazł, który drzwi do komnaty z wiadomością otwierał. W końcu wszyscy sobie jakoś poradzili i ruszyli w leśne ostępy.

A w lesie, jak to w lesie. Tu żmijka, tam żmijka, ale one…Pierwszym poważnym zadaniem, któremu wszyscy stawić czoła musieli, było uwolnienie małego smoka z rąk okrutnej królewny. Ona to (jędza przebrzydła), zaczarowała część terenu tak by ludzka stopa stanąć na nim nie mogła i uwięziła biedne stworzenie. Ho, ho, jakich sztuczek się grupy imały by gada wydostać a częścią ciała żadną, gruntu nie dotknąć.

Droga wiodła dalej nad „jeziora toń okrutną”. Gdybym stwierdził, że okolica przypominała rezerwat „Na torfach” a syrena nad jeziorem miała uśmiech Sylwii Żabickiej to nie brzmiałoby to zbyt lirycznie. Pozostańmy, zatem przy opcji Mickiewicz/Goethe i dość powiedzieć, że nad lustrem wody każdy miał wczuć się w rolę rycerza szukającego ukrytego skarbu i przy pomocy syreny i jej narzędzi badawczych (!) mógł określić swój charakter, swoje cechy, swoje wnętrze.

Później znowu lasy i lasy. Zmierzchać zaczęło. Odległe jęki strzyg i mlaskanie kikimory nie odstraszyły nikogo. Mimo utrudzenia wszyscy wędrowcy brnęli gościńcem kilometr za kilometrem. A tu bęc. Jaskier. Poeta tutaj bardziej występując jako aktor chciał, by dziatki utrudzone, które do niego przyszły, sztukę krótką przygotowały. A mottem jej być miało stanu rycerskiego z harcerskim porównanie. Jakoś poszło… Nie wszystkim… A nawiasem mówiąc, to Jaskier bardziej niż średniowiecznego barda, przypominał idola nastolatek muzykanta osiągającego „Szczyt Możliwości” Maćka Siarkiewicza.

Gdy i to zadanie ukończone zostało, marsz mozolny z map użyciem się rozpoczął. Myślę, że każdy odetchnął, gdy nagle pojawiał się Michał z Osuchowa, który powożąc Żelaznym Rumakiem strudzonych wędrowców wywoził hen, hen aż za Wisłę odległą. Stamtąd dwie wiorsty drogi i… Zamczysko! Mury posępne. Flanki niezdobyte. Fosy nieprzebyte. Ale bilety wstępu oczywiście wykupione. Tylko smoka ani widu ani słychu! A przecież tajemniczy Borch, który na każdym liście, jaki czytali się podpisywał, wskazówki, dokąd zmierzać dawał, do zamku tego iść kazał. Gdzie smok, zatem? Gdzie poczwara okrutna, którą by zadania wypełnić, zabić należy?

Gdzie i kim był smok, jaki spotkał go los, tego nie napiszę. Wiedzą to wszystkie harcerki i wszyscy harcerze z Drużyny Sztandarowej, którzy 10 listopada Roku Pańskiego 2001 wyruszyli na 24 godzinną zbiórkę do Czerska.

Dalej było bardzo konkretnie. Kolacja z pieczonych na zamkowym dziedzińcu kiełbasek. Herbata z radzieckiego elektrycznego czajnika. Temperatura w pomieszczeniu taka, że każdy mógł przebrać się w luźny strój typu: dwa polary, czapka, szalik, kalesony i rękawiczki. W tym miejscu krzyczę głośne hip, hip, hurra na cześć taty Ewy druha Krzyśka Krzeszewskiego, który nie po raz pierwszy bardzo pomaga nam, tym razem przywożąc dwa wydzielające ciepło, kaloryferopodobne urządzenia.

Bardzo lubię Was słuchać. Tego, co macie do powiedzenia. Na wieczornicy „Harcerz postępuje po rycersku” miałem po temu okazję. Mówiliśmy o wielu trudnych i ciekawych rzeczach. O mówieniu prawdy. O umieraniu. O gotowości. Cieszę się, że byłem tam z Wami.

A co myślicie o „Balladzie o krzyżowcu”? Według mnie, naprawdę nieźle nam wychodziła…

Podczas wieczornicy powołaliśmy (o czym marzyłem od dawna) Kapitułę Imion. Chcemy wrócić do starej skautowej tradycji posiadania swego harcerskiego przydomka. I teraz Zuza, Piotrek i Ewa czuwać będą by te nowe imiona powstając, jednocześnie charakteryzowały ich posiadaczy. Każde imię ma swój sens, swoje drugie i trzecie dno. O północy nadano imiona dwóm osobom, które także odnowiły swoje Harcerskie Przyrzeczenie. Druhna Sylwia to od dziś dla nas wszystkich Sosna.

Ponieważ następnego dnia mieliśmy uczestniczyć we Mszy Św. z okazji rocznicy odzyskania niepodległości, należało skompletować sprzęt i wszystko omówić. Później starczyło nam jeszcze sił na punkt programu, który nazwałem „Poczytaj mi mamo”. Kto nie zasnął, ten dowiedział się, kim był Yarpen, Boholt, Kozojed, czy w końcu Borch czytaliśmy jedno z opowiadań z cyklu wiedźmińskiego Andrzeja Sapkowskiego.

A rano? Pobudka o 5.45 i jazda do Otwocka. Spotkaliśmy się tam ze wszystkimi, którzy nie mogli do Czerska wyjechać a pomogli nam podczas uroczystej Mszy, reprezentować nasz hufiec. Dziękuję Wam. Dziękuję Kózce wie, za co. Po raz pierwszy od kilku lat byli z nami także harcerze młodsi, z którymi po uroczystości przemaszerowaliśmy pod Nasz pomnik na Skwerze Szarych Szeregów. Jeszcze tylko wspólny krąg…. i do domów.

Czemu podczas Święta Niepodległości jest nas tak mało? Niech każdy drużynowy i harcerz sam sobie w sercu odpowie. Czemu problemem dla harcerzy jest oddanie 1-go listopada honorów poległym za ojczyznę? Czy warty aż tak przeszkadzają w zarabianiu kasy na sprzedaży zniczy? Wszystkich Świętych Dzień Handlowy!. Wszelkiego typu uroczystości patriotyczne są przecież doskonałą lekcją patriotyzmu. Dziś Ojczyzna nie woła o więcej. Ale czy nie odpowie Jej echo, jeżeli kiedyś zawoła o pomoc? Druhu Drużynowy! Zadbaj by tak się nie stało. Ucz harcerzy poświęcenia. Chwała nielicznym, którzy to czynią. Przecież to głównie na harcerzach i instruktorach leży dziedziczona z pokolenia na pokolenie tradycja i duma z własnej historii. Szkoda gadać…

Cztery Płomienie

Już po raz drugi wraz z ministrantami i bielankami z parafi pw. M.B.Częstochowskiej organizowaliśmy Andrzejki dla dzieci uczęszczających do parafialnej świetlicy. Naszym zadaniem było przygotowanie wszelakich wróżb, a ministranci zajęli się dyskoteką.

Wróżby cieszyły się wielkim powodzeniem wśród dzieci i młodzieży, ale i nie tylko ponieważ rodzice także mieli wielką ochotę dowiedzieć się co ich czeka w przyszłości. Wróżbitów i wróżbitek było bardzo wielu więc zacznę od początku (od okna) czyli od Marka Rudnickiego, jego wróżba była dość nietypowa ponieważ po wielkim półmisku z rzadką galaretką pływały świeczki wokoło półmiska były rozłożone karteczki na, których były wypisane mądre myśli mądrych ludzi. Losowanie wróżby polegało na popchnięciu świeczki i w którym miejscu świeczka się zatrzymała z tego miejsca braliśmy myśl przewodnią na przyszły rok. Marek był bardzo zadowolony ponieważ jego stoisko było praktycznie samoobsługowe. Przechodząc dalej trafialiśmy na równie ciekawe miejsce prowadzone przez Karinę Zielińską i Tomka Lacha. U nich można było sobie wywróżyć przyszłość na całe rzycie czyli np.: zaręczyny, zakon, staropanieństwo, bogactwo, dobrobyt, słodkie życie i dziecko, a w przypadku dziecka dodatkowo wróżba specjalna czy to będzie syn czy córka. W przypadku gdy ktoś wróżył sobie dwukrotnie, dochodziło do małych sprzeczności w przypadku gdy ktoś wylosował; zaręczyny i zakon. Po naradzie doszliśmy do wniosku że to oznacza wielkiego pecha w przyszłości. Nie wszyscy byli zadowoleni z tego co ich czeka w przyszłości ale mówiąc krótko takie jest życie. Bysior (Maciek Lach) wróżył z kuli. Jego przepowiednie były tak fantazyjne że klienci odchodzący od stołu nie mogli z wrażenia powiedzieć ani jednego słowa (nie wnikajmy w szczegóły). Jego kolega Hubert, który dzielił z nim stół miał równie szokujące Wróżby typu „wpadniesz dziś do … ” ale były także pozytywne wróżby takie jak „ spotkasz dziś wybrankę swojego życia albo uda Ci się wrócić bezpiecznie do domu itp.” Nie mogło także zabraknąć lania wosku, tym zajmowali się Dyniak (Kuba Wojciechowski) i Mikołaj Fedorowicz. Ich sposób wróżenia różnił się od tradycyjnego, ponieważ po odlaniu wosku były tylko dwie możliwości: szczęście lub pech, jeśli to co odlaliśmy wyglądało pechowo to miało się pecha i odwrotnie, ale tylko oni potrafili stwierdzić czy figura jest pechowa czy też szczęśliwa. Piotrek Bijoch przepowiadał kim zostaniemy w przyszłości (zawód).
Mirek skuszony pięknym wystrojem stoiska, nie oparł się pokusie sprawdzenia co jest jego życiowym powołaniem, a prawda jest taka że Miron będzie fryzjerem. Ostatnim miejscem gdzie można było się dowiedzieć coś o swej przyszłości było stoisko dziewczyn, Magda głównie przepowiadała jaka/i będzie nasz życiowy partner i ile będziemy mieli dzieci. Za to jej sąsiadce wystarczyła data urodzenia aby stwierdzić że jesteśmy: małpą lub świnią, ale to tylko dwa z wielu chińskich znaków zodiaków, które odzwierciedlały nasze usposobienie.
Gdy wszyscy dowiedzieli się co ich czeka w przyszłości udali się na dyskotekę, a my po męczącej pracy udaliśmy się na poczęstunek przygotowany przez rodziców za co bardzo dziękujemy.

Jasiek Wojciechowski