Przeciek.michalin.pl

W zeszłym roku na Święto Chorągwi mieliśmy Zimne Doły, natomiast 8 czerwca 2002 roku mieliśmy mokre buty.

Tego „pięknego” czerwcowego poranka w strugach ulewnego deszczu odbył się uroczysty apel na pl. Piłsudskiego (to tam, gdzie jest Grób Nieznanego Żołnierza). Podobnie jak większość hufców z Ch. Stołecznej my też mieliśmy swoich reprezentantów. Już dzień wcześniej prężna grupa „naszych” pojechała do Warszawy, do Harcerskiego Ośrodka Specjalnościowego (nie mam pewności co do ostatniego słowa skrótu) nad Wisłą, gdzie pod czujnym okiem Michała Łabudzkiego do późna, po kałużach i przy silnym wietrze (co nie ułatwiało życia pocztowi sztandarowemu) ćwiczyli równy krok. Wypada wspomnieć, że większość „brygady reprezentacyjnej” stanowiła 7 DH, pozostali to pojedynczy przedstawiciele różnych drużyn naszego hufca.

Zdawało się, że wisiała w powietrzu mała obawa, że przy tak dużej liczbie nie-drepczących-wcześniej-w-100DH może wydarzyć się coś zupełnie niespodziewanego, bo musztra w każdej drużynie jest trochę inna, a nie wszyscy potrafią się przestawić. [„Nowi”! Nie obrażajcie się, ja jednego roku na Głodówce potknęłam się o własną pałatkę i idąc w szyku odstawiłam łapami wiatraka ;)]

Wszystkie obawy – jeżeli w ogóle były – szybko się rozwiały jak już przyszło co do czego. Podczas apelu, idąc z przodu, mogłam tylko słuchać, czy idziemy równo… i szliśmy! Ale jak! Do tego jeszcze nasz wygląd – wszyscy w pałatkach i identycznie zielonych beretach. Aż na zapominało się o bajorze w butach. Po apelu zebraliśmy nawet kilka pochwał. Z resztą czujny obiektyw George’a Fox’a z pewnością uchwycił nasze piękno.

A skoro o pochwałach mowa, to „dostało się” jeszcze dhowi Komendantowi oraz dh Uli Bugaj.

Druhna Ula otrzymała Srebrny Krzyż Za Zasługi dla ZHP, a druh Komendant list gratulacyjny od Wojewody.

Po apelu, świętowanie miało być kontynuowane w Łazienkach Królewskich – miasteczko zuchowe, zawody w ratownictwie medycznym, koncerty etc. Niestety z przyczyn meteorologicznych – wspomniana ulewa – zuchowe miasteczko, koncerty i inne występy przeniesiono do szkoły na ul. Długiej. Grę medyczną tego dnia odwołano zupełnie.

Po długim moknięciu najbardziej ucieszył mnie fakt znalezienia się w suchym i ciepłym budynku, że mogę zdjąć nasiąknięty, mimo impregnowanej pałatki, mundur i że częstują grochówką!

Ale jeśli ktoś by mnie zapytał, co tego dnia rozbawiło mnie najbardziej – odpowiedź brzmiała by: peleryny przeciwdeszczowe rozdawane wewnątrz, w szkole. A tak na marginesie, to jak szliśmy na „azymut dom” – przestało lać.

Pozdrawiam Michała eŁ.

Strz

Jak to na początku czerwca zwykle bywa, harcerze z otwockiego hufca świętują tzw. Dni Hufca. Tradycyjnym elementem obchodów stał się koncert zespołu Stare Dobre Małżeństwo.

Okazało się, że nie tylko harcerze lubują się w poezji śpiewanej – dowodem na to jest kilkaset sprzedanych biletów. Trzeba dodać, że rozchodziły się jak świeże bułeczki – jednego dnia udało mi się sprzedać 50 biletów w przeciągu 2 godzin i to nie ruszając się z miejsca.

Upalnego, czwartego dnia czerwca, w porze Dobranocki przed LO im. Gałczyńskiego zebrał się przeogromny tłum. Mniej więcej pół godziny później zgromadzenie przeniosło się do środka, do przygotowanej auli. Z lekkim, acz nie denerwującym poślizgiem w końcu ruszyło. Jako support wystąpił grający mniej więcej w stylu SDM „Szczyt możliwości” – czterech młodych chłopaków oraz jedna młoda dama. Część z nich to harcerze.

Po kilku utworach okraszonych aktorskimi popisami jednego z wokalistów, nareszcie pojawili się Najbardziej Tego Wieczora Oczekiwani: Krzysztof Myszkowski, Wojciech Czemplik, Roman Ziobro i Ryszard Żarowski, czyli Stare Dobre w pełnym składzie. Nie obeznanym wymienienie tytułów kolejno pojawiających się podczas koncertu piosenek i tak nic nie rozjaśni, a obeznanym z repertuarem SDM wystarczy jak powiem, że zagrali swoje najlepsze utwory.

Podczas przerwy na deskach pojawił się Adam Ziemianin wraz ze swoim nowym tomikiem wierszy (niestety nie do nabycia w księgarniach). Po występie poety muzycy w doskonałych nastrojach powrócili na scenę. Grali, grali, potem kilka razy bisowali… a wszystko skończyło się 60 min przed godziną duchów.

W pierwszych kilku rzędach słuchacze bawili się chyba najlepiej, bo gwiazda wieczoru była na wyciagnięcie ręki, bo wszystko było dobrze słychać (na końcu sali chyba dolby surround siadło, bo krzyczeli: „głośniej!!!”), bo SDM grali to co znane, więc można było razem pośpiewać. Na dodatek co chwila ktoś wstawał i wywijał biodrami ósemki i gdyby nie ławki, to kto wie co by się tam, pod samą sceną działo :).

I ja tam byłam, dobrze się bawiłam, chrypy nabawiłam, zgrzałam, a potem daleką drogę do domu na piechotę pokonałam.

Fanka z podłogi

Jaka epoka? – historycy określą
jaki wiek? – XXI
jaki rok? – 2002
jaki miesiąc? – czerwiec
jaki dzień? – 4
i jaka godzina? – w okolicach 19.30

W tej przestrzeni czasowej znalazł się ktoś, kto pomógł nam się spotkać pod wielkim dachem Liceum Ogólnokształcącego im. K. I. Gałczyńskiego w Otwocku. Ten „ktoś” to Komenda Hufca ZHP Otwock.

W jasny, nowy dzień na schodach liceum ustawiła się tłumna kolejka o łagodnych, romantycznych duszach z biletami również romantycznymi: z widokiem na połoninę wetlińską. Byli tam (na schodach) harcerze oraz byli harcerze, ich rodzice, krewni i znajomi w wieku każdym. Niektórzy nawet z dalekiej Warszawy. Ruszyli znad Wisły, szli, biegli, poprzez śniegi, deszcze, blaski oraz cienie, nie dali się i zdążyli. Pewnie dlatego, że koncert miał prawie pół godziny opóźnienia.

Żądni ukojenia rozklekotanych hałasem nerwów, spragnieni wolności od miecza ognistego, który praca/szkoła codziennie nad nimi zawiesza, rozsiedli się na niżu (ponad 300 krzeseł) i wyżu (z tyłu na szkolnych ławkach), aby z Nimi w dali zniknąć cicho i zapomnieć wszystko. Przez niebo przeszedł dreszcz niepokoju, czy dla wszystkich starczy miejsca. Starczyło.

Mikrofony rozgrzewały tubylcze talenta: „Szczyt Możliwości” (w składzie, jak należy się spodziewać, byli też oczywiście harcerze). Przy harmonijce, 4 instrumentach strunowych szarpanych (w tym mandolina) i smyczkowym (skrzypce nowej członkini, Justyny) Łukasz Kostrzewa i Maciek Siarkiewicz śpiewali o miłości smutno, wesoło, z nadzieją, z wyobraźnią, czasem za cicho – przynajmniej tak byli „słyszani” w ostatnim rzędzie. Gdy support słusznie i sowicie oklaskany rozszedł się po polach, błoniach i wygonach znalazłszy się w 1. rzędzie widowni, przyszli Mistrzowie: 3 gitary, mandolina, harmonijka, cymbały i inne instrumenty trudne do klasyfikacji.

Ku naszym uszom płynęły żelazne: „Jak”, „Błogo będę sławił..”, „Obudź się”, „Metamorfoza”, „Majka” (z koncertową modyfikacją: „w majtkach”), „Nie rozdziobią nas kruki”, „Nie brukliński most”, „U studni”, „Opadły mgły…” (w atmosferze unoszącego się dymu scenicznego), „Czarny blues” (po wybiciu godziny 4.00 na cymbałach), „Bieszczadzkie Anioły” (przy tej piosence naleśniki z jagodami w „KREMENAROSIE” w Ustrzykach Górnych smakują najlepiej, czyżby SDM śpiewało do naleśnika?). Poza tym moc innych piosenek bardziej, czy mniej znanych nawet dla nich samych: piosenkę o Tymbarku zaśpiewali (dwa razy) przy pomocy tomiku wierszy trzymanego przez Izę.

Ten zawodzący śpiew potrafił lepić serca w proch potrzaskane, roztańczyć, rozklaskać, rozbujać, ośmielić do wtórowania. Noga sama stukała rytm. Tylne rzędy śpiewały trochę mniej. A nawet przez pierwsze piosenki dały się słyszeć ściszone śmiechy i dyskusje („co tam u Bronki?”). Trochę mnie to zdziwiło. Czy wszyscy tutaj rzeczywiście mają poetyczne dusze? Gdzie magia? Czar? Odpowiedź: w rzędach bliżej sceny. Tam publika reagowała typowo koncertowo. Również na wiersze Adama Ziemianina, którymi sam autor wiódł nas, niósł nas przez strony swojego tomiku (do kupienia po koncercie) w przerwie między częściami koncertu. Metafora o balkonie była genialna. Kto chciałby ją poznać donoszę, że widziałam jak Pani Bibliotekarka z Michalina kupuje ten tomik.

Stare Dobre Małżeństwo od kilku lat corocznie pojawia się u nas z okazji Dni Hufca ZHP Otwock. Wyraźnie widać, że czują się wśród żywicznych iglaków (na zewnątrz i na scenie) jak u siebie. To cieszy!

Tylko, niestety chwilami odnosiłam wrażenie, że jestem na konkursie młodych talentów. Artyści trochę sobie „odpuścili”? Gitara pobrzękiwała, skrzypce nie grały takich pięknych „solówek” do jakich przyzwyczaiły mnie kasety, niektóre piosenki przez to brzmiały beznamiętnie.

Serce ściskało się z żalu i strachu, że chyba stanęłam nad przepaścią lukrowaną i SDM nie jest już w stanie mnie zachwycić. A przecież przy ich piosenkach zdobywałam średnie wykształcenie, uczyłam się do matury (rocznik: 199… ha! nie powiem), potem do sesji. SDM znali/ją wszyscy studenci: kasetę „Dla wszystkich starczy miejsca” przegrałam od Maxwela – czarnoskóry, rodowity Zimbabwejczyk bez polskich korzeni!!! Czy to wina mijającego czasu, czy Pana Akustyka?

Ale próżne żale. Mam nadzieję, że za rok Komenda Hufca też się postara o Starych Dobrych Maruderów, którzy jednych wzruszą, drugim podarują stan jakby biedronki nimi powoziły, a trzecich wpędzą w refleksję. Poruszą emocje; o to w tym wszystkim przecież chodzi.

MS

Harcerze z 5 D.H. “LEŚNI” po raz kolejny postanowili pomóc zwierzętom mieszkającym w schronisku dla zwięrząt w Celestynowie.

Tradycyjnie nad całą akcją czuwał druh Kuba Wojciechowski.

Za zabrane w Szkole Podst. nr 2 w Michalinie została zakupiona sucha karma dla psów.

Zwierzęta wydawały się być bardzo zadowolone z takiego prezentu…

MG