WYDARZENIA

Nikotyna, alkohol i narkotyki to najczęściej używane środki odurzające, których stałe lub systematyczne przyjmowanie prowadzi do uzależnienia. Właśnie o uzależnieniu z Panią mgr Anną Jaworską rozmawiały dzieci i harcerze ze szczepu Józefów.
Zajęcia „profilaktyczne” odbyły się 23 lutego w miejskiej bibliotece publicznej w Józefowie.

Jak wiadomo problem alkoholu, papierosów oraz narkotyków spotyka wielu ludzi, tych najmłodszych również. Każdy rodzic, wychowawca chce żeby jego podopieczny był zdrowy i szczęśliwy. Żeby nie groziły mu choroby spowodowane zwyczajną ludzką głupotą i bezmyślnością. Już ci najmłodsi, nawet 6- latki powinny wiedzieć co złego może nieść ze sobą palenie dziwnych rureczek, które często posiadają ich rodzice- niestety. Albo czym grozi picie napojów, po których ich rodzice na urodzinach czy imieninach są bardzo weseli i uśmiechnięci. Nie wspomnę już o marnym w skutkach zażywaniu narkotyków.
Szokującym może się wydawać, że nasze małe pociechy wiedzą tak wiele o środkach odurzających. Maluchy zdają sobie doskonale sprawę z tego że alkohol papierosy i narkotyki są złe, że nie wolno ich zażywać bo można zachorować, stracić prawdziwych przyjaciół, a czasem nawet majątek, w ostatniej fazie, co gorsza życie.

Zajęcia zaczęły się od prostego wyjaśnienia: czym jest uzależnienie? Dzieci miały podaną bardzo łatwą do przyswojenia definicję, jednak ja przytoczę tę konkretniejszą, fachową:
„Mianem uzależnienia określa się zaburzenia psychiczne powodujące konieczność stałego lub okresowego przyjmowania danej substancji odurzającej, zmieniającej subiektywnie samopoczucie. W przypadku zaprzestania brania tych środków odczuwa się przykre objawy psychiczne i fizyczne.”

Psycholog – profesjonalistka w tej dziedzinie rozmawiała z dziećmi również o przyczynach, dlaczego popadamy w uzależnienia. Chyba najbardziej oczywisty (wśród młodych ludzi) jest zwyczajny szpan (skoro koledzy palą, piją i kto wie, co jeszcze gorszego, to ja też muszę, nie mogę być „inny” muszę im przecież dorównywać). Bywa też tak, że ktoś ma problemy w rodzinie, w szkole, w pracy. Nie potrafi sobie z nimi poradzić i „ucieka” przechodzi na łatwiejszą i beztroską ścieżkę.

Dzieci rysowały ludzi uzależnionych- smutnych, pomarszczonych, zmęczonych, bez chęci do życia. Miały po części rację, jednak tak wyglądają ludzie już w ostatnim stadium uzależnienia. Jest ich najmniej. Najwięcej jest tych, którzy wyglądają normalnie, tak jak zdrowy człowiek, ale nie mogą już żyć bez cotygodniowego picia alkoholu w piątek wieczorem (bo następnego dnia nie idzie do pracy) albo palenia paczki papierosów dziennie, czy zażywania w pewien systematyczny sposób narkotyków (w ukryciu, żeby nikt się nie dowiedział).
W różnych momentach trwania uzależnienia do takiej osoby dochodzi pewna tragiczna myśl: Co się ze mną dzieje? Dlaczego nie jest tak, jak dawniej? Po co ja to robię? Dlaczego doprowadziłem się do takiego stanu?!

Zazwyczaj przychodzi zamiar zakończenia tej udręki. Ale… to nie jest takie łatwe, nie można tak w jednej chwili przestać, to byłoby powiązane z takimi oto objawami abstynencyjnymi:
Alkoholicy wyraźnie cierpią fizycznie, mają uszkodzone funkcje wątroby, serca, trzustki.
Palacze mają silniej zaburzone funkcje psychiczne objawiające się nerwowością, niepokojem, bezsennością, rozdrażnieniem, gwałtownymi zmianami nastrojów. Mogą też wystąpić u nich zaburzenia rytmu serca oraz dysfunkcje przewodu pokarmowego.
U narkomanów typowe są silne bóle stawowe, które są porównywane do bólów porodowych lub nowotworowych. U tych też najtrudniej jest utrzymać stan abstynencji, gdyż narkotyki bezpośrednio wpływają na najwyższy narząd ludzki- mózg. Każde narkotyki (te miękkie i te twarde) niszczą nieodwracalnie komórki centralnego układu nerwowego. (komórki nerwowe- neurony nie posiadają zdolności regeneracyjnych!)
Nie ma metody, którą mogliby samodzielnie stosować uzależnieni. Zwykle stosuje się je w szpitalach lub specjalnych klinikach. Np. dla palaczy najskuteczniejszym rodzajem „oduzależnienia” jest hipnoza. Natomiast osoby zatrute alkoholem lub narkotykami powinny poddać się detoksykacji.
Maluchom nie trzeba mówić o takich poważnych i przerażających skutkach uzależnień. Ale dorośli powinni zdawać sobie sprawę z tego jak groźne mogą być nałogi.
Dzieciaki dowiedziały się również jak powiedzieć: NIE papierosom NIE alkoholowi NIE narkotykom!
Dzieci już wiedzą że jeśli ktoś będzie ich zachęcał do złego to MUSZĄ powiedzieć NIE! Bo prawdziwi przyjaciele nie namawiają do złego… bo rodzice nie pozwalają pić alkoholu i palić… bo nie mają ochoty… bo wiedzą czym to grozi… bo szanują swoje zdrowie i życie… bo po prostu NIE CHCĄ!

Błędnym myśleniem jest, że alkohol pozwala zapomnieć, papierosy uspokajają, a narkotyki ułatwiają naukę, czy też dobrą zabawę na dyskotece. Bądźmy czujni, bo narkotyki „cukierki radości i szczęścia” nasze dzieci coraz częściej dostają od nieznajomych, np. podczas spaceru, czy w czasie czekania na rodziców pod szkołą. Alkohol łatwo można wyjąć z barku, wypić z koleżankami- tak z ciekawości jak to jest, a papierosy palić w swoim pokoju przez okno- żeby dym nie zagnieździł się w domowych tekstyliach.
Tymczasem… Naukowcy udowodnili, że palacze są bardziej nadpobudliwi, popełniają więcej błędów, ich procesy psychiczne są spowolnione, szybciej się męczą i trudniej jest im się skupić.
Alkoholicy mają w dużym stopniu uszkodzone narządy wewnętrzne, przede wszystkim układ pokarmowy, mają obniżoną sprawność mięśni, ale też fatalnie uszkodzony układ nerwowy!
Każdy narkotyk jest szkodliwy! Nie jest istotne czy to wąchanie kleju, czy palenie marihuany, zażywanie kokainy, amfetaminy, heroiny, jedzenie grzybków halucynogennych. Wszystkie są trucizną, wszystkie zabijają! A co najważniejsze żadne z nich nie są w najmniejszym nawet stopniu pożyteczne.

Pamiętajmy o tym, że nikotyna, alkohol i narkotyki powodują degradację moralną, psychiczną i intelektualną. A młodemu człowiekowi wcale ten „spadek” nie jest potrzebny.

Karol Ptasznik

To „program” oparty na podstawie ogromnej Surprise, który wywołuje całą masę przeżyć i absolutnie niesamowitych, reakcji. Ten niepowtarzalny show stawia ludzi znanych ze świata otwockiego Hufca w niecodziennych, bardzo widowiskowych i niebywale zabawnych sytuacjach.

MAMY CIĘ w wersji naszego KSI, to jedyny w swoim rodzaju „program” dostarczający niebywałych doznań od zaskoczenia, przez szok, łzy szczęścia, ogromną radość i brak słów. To „program” oparty na podstawie ogromnej Surprise, który wywołuje całą masę przeżyć i absolutnie niesamowitych, reakcji. Ten niepowtarzalny show stawia ludzi znanych ze świata otwockiego Hufca w niecodziennych, bardzo widowiskowych i niebywale zabawnych sytuacjach.

Ukazuje przyszłych instruktorów, tzw. „ofiary”, „wkręconych”, w okolicznościach, które zaskoczyłyby niejednego. Pamiętacie Michała Łabudzkiego i jego nocną przeprawę dookoła Gołdapiwa, Sylwię Żabicką i Ewę Krzeszewską i ich podróż w policyjnym radiowozie, Kasię Kołodziejczyk i Łukasza Kostrzewę i nocny spacer z polany do przerwankowskiego wąwozu czy wycieczkę w czerwonych spodniach Ani Pietrucik.

Pomysł jest prosty: druhny i druhowie, którzy na posiedzeniu Komisji Stopni Instruktorskich zamkną próby przewodnikowskie z wynikiem pozytywnym, zostają wplątani w „dziwaczne” sytuacje. Scenariusze są precyzyjnie opracowane, a „pułapki” dokładnie zaplanowane. Zaskoczenie jest wielkie, na szczęście Magda Grodzka ze swoją ekipą zawsze panuje nad sytuacją. Przygotowań jest bez liku. Inscenizowane jest miejsce, w którym ma odbyć się końcowa, najważniejsza część. Wytyczna jest również trasa, atmosfery dodaje rozpalone instruktorskie ognisko. Dodatkowo samo miejsce (czasem i trasa) zostaje „naszpikowane” osobami harcerzami, instruktorami, znajomymi, rodziną „wkręconego”. Każdy scenariusz jest dopracowany do ostatniego szczegółu, a „pułapki” zaplanowane dla konkretnej osoby.

Za każdym razem z ekipą Magdy współpracuje z tzw. wspólnik – osoba znajoma, przyjaciel lub członek rodziny „ofiary”. Wspólnik doskonale zna swoją rolę, a „wkręcany” zazwyczaj reaguje dosyć typowo – udzielają się ogromne emocje, wzruszenie, zaskoczenie, a to dlatego, że do końca nie zdaje sobie sprawy, że jest „wkręcany”.

W całym przedsięwzięciu chodzi o to, aby daną przyszłą instruktorkę/przyszłego instruktora doprowadzić do pełnego magii, klimatycznego miejsca i w gronie najbliższych pozwolić jej wypowiedzieć słowa, które zostaną „w niej” i „z nią” już na zawsze:
„Przyjmuję obowiązki
instruktora/instruktorki
Związku Harcerstwa Polskiego.
Jestem świadoma/świadomy odpowiedzialności
Harcerskiego wychowawcy i opiekuna.
Będę dbać o dobre imię harcerstwa,
Przestrzegać Statutu ZHP,
Pracować nad sobą,
Pogłębiać swoją wiedzę i umiejętności.
Wychowam swego następcę.
Powierzonej przez
Związek Harcerstwa Polskiego służby
Nie opuszczę samowolnie”

… czego Maćkowi, Patrycji, Kindze, Grosi, Kubie, Oli, Marysi, Karolinie, Dorocie, Agacie, Kasi, Piotrkowi, Markom – wszystkim z otwartymi próbami, serdecznie życzę!

Niedawno wkręcona Monika
Napisane na podstawie http://www.otwock.zhp.org.pl i http://mamycie.onet.pl

Grudzień to okres wzmożonej pracy każdego szarego człowieczka. Przygotowania do Świąt Bożego Narodzenia, poprawianie ocen semestralnych w szkołach i masa innych zajęć, nie zawsze tych przyjemnych.

Nawał pracy końca roku nie przeszkodził jednak dwudziestoosobowej grupie otwockich harcerzy zgłębiać tajniki udzielania pierwszej pomocy w wypadkach tych prostszych, jak i tych zagrażających życiu. Umiejętności nabyte podczas kursów są niezastąpione i niezbędne.

Koniec listopada i początek grudnia to chwile, kiedy zorganizowana grupa naszych harcerzy uczestniczyła w kursie pierwszej pomocy według najnowszych standardów cywilizowanego świata i przejętych przez Harcerską Szkołę Ratowniczą. Te dwa weekendy to czas, podczas którego wielokrotnie ogarniało nas, organizatorów, jak i kursantów, przerażenie. Nawał pracy związanej przygotowaniem biwaków, zakupami potrzebnych do nauki materiałów oraz nauka. Kolokwialnie stwierdzając, każdy z nas przeżył pranie mózgu, każde z nas nauczyło się czegoś nowego oraz zdobyliśmy niezastąpione umiejętności. A na miejscu kręciło się i kręciło, i wszystko trzeba było trzymać by się nie rozlazło.

Pierwsza część, według najnowszych wytycznych, była czysto teoretyczna. Kursanci zostali poddani przez naszych instruktorów (których serdecznie pozdrawiam) masowemu wtłaczaniu wszelkich informacji dotyczących funkcjonowania ludzkiego organizmu i tego, co może się w nas „popsuć”. Jednym słowem: atak padaczki, wstrząs anafilaktyczny i hipowolemiczny, resuscytacja i opaska zaciskowa przestały być terminami z podręcznika do biologii lub encyklopedii. Drugi biwak, dwa tygodnie później, organizowany również w Otwocku, pozwolił nam wszystkim na przełożenie wiedzy na praktykę, stąd były to trzy dni ciężkiej pracy umysłowej oraz fizycznej. Zajęcia praktyczne, utrzymane w konwencji symulacji z rozbudowaną fabułą pozwoliły się wczuć uczestnikom zajęć w rolę i jeszcze efektywniej wykonać powierzone zadania i funkcje. Mobilizacja otoczenia, pomoc i doskonała atmosfera pozwoliły wykonać zamierzony plan w dwustu procentach. Brązowe odznaki ratownika medycznego otrzymała znaczna większość z tych, którzy przystąpili do egzaminów. A poza tym, równolegle mógł odbyć się biwak Harcerskiej Grupy Ratowniczej, harcerzy, którzy kształcą siebie i innych w technikach ratowniczych oraz pełnią stałą służbę w otwockim pogotowiu.

Ze swojej i uczestników strony, chciałbym serdecznie podziękować instruktorom, którzy nieodpłatnie zgodzili się podjąć nauczenia nas czegoś nowego: Mariuszowi, Tarze, Kubie, Arkowi i Tomkowi, oraz dyrekcji dwóch szkół podstawowych w Otwocku, które zgodziły się wynająć nam pomieszczenia na organizację kursów: SP nr5 i SP nr12.

Dotarłem do źródeł mówiących, że gdyby każdy miał trochę większe niż żadne, pojęcie o funkcjonowaniu ludzkiego organizmu i udzielaniu pierwszej pomocy, rocznie na świecie, można by uratować milion osób. Najnowsze wydarzenia w Polsce i na świecie uzmysławiają nam, jaką cenę ma ludzkie życie. Bo jest to największa wartość i nic nie powinno stać na drodze do jego ratowania.

Organizator

Ps. W chwili oddawania tego tekstu do numeru, szykowałem się do dyżuru na pogotowiu.

Pps. Pozdrawiam swoją dziewczynę.

Pomysł na „produkcję” biwaku narodził się w naszych (moim i Marysi Lipińskiej) krótkich rozumkach tuż po kursie na Brązową Odznakę Ratownika Medycznego. Z początku, właściwie, miała to być nawet tylko niedługa gra ratownicza, ale nie ma gdzie i nie ma kiedy, czyli same musimy coś zorganizować.

Zaraz po pomyśle powstał bardzo wstępny program wyjazdu, który został przekazany wyższym władzom (czyt. MG ). Zaczęłyśmy rozmyślać nad czasem i miejscem akcji.

Termin ustaliłyśmy dosyć szybko prawie od początku stawiałyśmy na koniec stycznia. Z miejscem było trochę więcej problemów. Od razu odrzuciłyśmy Gimnazjum nr 1 i SP nr 2 w Józefowie. Ośrodek „Jędruś” odpadał z powodu remontu, a w SP nr 5 w Otwocku już na wstępie powiedzieli, że nie ma mowy i nie da rady. Dopiero w otwockiej „dwunastce” usłyszałyśmy, że czemu by nie, ale trzeba przyjść po Nowym Roku.

Podzieliłyśmy się pracą, każda wykonała swoją część i 28.01.2005 r. pełne obaw wyruszyłyśmy w stronę Otwocka. Tuż przed naszym odjazdem okazało się, że jeden z punktów programu nie wypali z powodu braku potrzebnej do niego uczestniczki. Natomiast po przyjeździe na miejsce dowiedziałyśmy się, że pracujące tam panie woźne nic o naszym biwaku nie wiedzą i że „ta kartka to chyba o nas była”, po czym po krótkim, acz zwięzłym monologu jedna z nich pokazała nam sale, w których mieliśmy nocować.

Kiedy w końcu wszyscy znaleźli się w budynku i rozlokowali w odpowiednich klasach udaliśmy się na kolację, po której nastąpił jakże pouczający kominek zajęcia dotyczące Bohatera Szczepu Józefów i integracji międzydrużynowej (bo takie też były przewodnie tematy biwaku). Około północy rozpoczęły się tzw. Zajęcia w podgrupach i korepetycje dla młodszych harcerzy, którym nie bardzo chciało się spać, a po czwartej nad ranem… Przez dziurę w ścianie wpadli na korytarz szkoły lotnicy, których samolot rozbił się gdzieś w pobliżu i którzy zdecydowanie potrzebowali pierwszej pomocy.

Rano pomagaliśmy wspomnianym wyżej biedakom znaleźć ładunki samolotu, które pogubili w lesie (a przynajmniej się staraliśmy), a po skończeniu i wypiciu ciepłej herbaty przystąpiliśmy do dalszej integracji i opracowaliśmy trasę lotu Liberatora B 24. Później już tylko wielkie sprzątanie, pożegnalny krąg i rozeszliśmy się do domów.

A teraz moment refleksji. Organizacja biwaku wcale nie jest taką prostą sprawą, jak mogłoby się wydawać i trzeba zająć się nią odpowiednio wcześnie. Dobrze by było zapewnić też sobie sposób na zapchanie krótkich dziur w programie (w tym miejscu następuje mrugnięcie oczkiem do wszystkich Leśnych, którzy załapią jokersa). Ogólnie więc rzecz ujmując patrząc na wszystko z perspektywy sześciu godzin znalazłybyśmy parę rzeczy, które następnym razem (jeśli taki będzie) trzeba zmienić. I właściwie… Jak na pierwszy raz chyba nie poszło nam tak najgorzej?

Ola Bieńko